Ο Γκιουλ απειλεί τον «σουλτάνο» με νέο κόμμα

ΟΡΓΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΦΗΜΕΣ  

Ο ίδιος μπορεί επισήμως να το αρνείται, αλλά οι φήμες δεν σταματούν να... οργιάζουν. Πάλαι ποτέ πρόεδρος της Τουρκίας, ο Αμπντουλάχ Γκιουλ μπορεί να βρίσκεται εκτός πολιτικής από το 2014, αλλά δεν αποκλείεται να επιστρέψει στα κοινά... ιδρύοντας «ένα νέο κόμμα που θα οδηγήσει στη διάσπαση της ισλαμοσυντηρητικής κυβερνώσας παράταξης και την ανατροπή του Ερντογάν». Τουλάχιστον αυτό διακινείται υπό μορφή φημολογίας. 



Οταν μάλιστα ο 67χρονος πρώην πρόεδρος συναντήθηκε πρόσφατα στην Ιορδανία με τον Βρετανό πρώην πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ, οι φήμες εντάθηκαν.

Ο ίδιος ο Γκιουλ φυσικά το αρνείται επισήμως. Για να διασκεδάσει τις όποιες εντυπώσεις, προσκάλεσε μάλιστα τον Ερντογάν να εγκαινιάσει τη νέα «Βιβλιοθήκη-Μουσείο Αμπντουλάχ Γκιουλ» την περασμένη Κυριακή στην Καισάρεια. Και μόνο το γεγονός βέβαια ότι πλέον κυκλοφορούν τέτοιες φήμες, φανερώνει στην πράξη την ανάγκη που υπάρχει για... εναλλακτικές στον μονόδρομο του διχαστικού Ερντογάν.

Είναι γεγονός δε, ότι ο Γκιουλ έχει όλα εκείνα τα προσόντα που θα του επέτρεπαν να εμφανιστεί ως... εναλλακτική επιλογή. Είναι κι αυτός ισλαμιστής, από τους συνιδρυτές μάλιστα του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) μαζί με τον Ερντογάν και τον Μπουλέντ Αρίντς.

Εχει περάσει από τις θέσεις του πρωθυπουργού (2002-2003), του υπουργού Εξωτερικών (2003-2007) και του προέδρου (2007-2014), κι όλα αυτά σε εποχές πολύ καλύτερες για την Τουρκία από τη σημερινή.

Ο εναλλακτικός
 
Αν και ισλαμιστής, ο Γκιουλ εμφανίζεται στα μάτια πολλών ως το αντίθετο του Ερντογάν. Αντιμετωπίζεται ως πολύ πιο δημοκρατικός, ενωτικός και συμφιλιωτικός, προς τους «μέσα» αλλά και προς τους «έξω». Λέγεται μάλιστα ότι κατά τα τελευταία χρόνια της θητείας του στην προεδρία, είχε διαφωνήσει έντονα με την τότε κυβέρνηση σε όλα εκείνα τα μέτωπα που έμελλε στην πορεία να διχάσουν την Τουρκία: εξωτερική πολιτική, ευρωπαϊκή προοπτική, κρατική καταστολή, κρατική διαφθορά κ.ά.

Βιβλίο, με τον τίτλο «12 Χρόνια με τον Αμπντουλάχ Γκιουλ», που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2015 προκαλώντας σάλο, εμφανίζει τον Γκιουλ να θέλει εν έτει 2014 «να αναζωογονήσει τις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ, να διορθώσει τα λάθη της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και να μετριάσει την πόλωση στο εσωτερικό της χώρας».

Πίσω στο παρόν, με την κατάσταση πλέον να έχει επιδεινωθεί δραματικά σε όλα τα μέτωπα εντός και εκτός της Τουρκίας, «ο Γκιουλ μπορεί να συνομιλεί χωρίς δυσκολία με όλους τους πολιτικούς από όποια πλευρά κι αν προέρχονται», όπως σημειώνει ο επιφανής αναλυτής Μουράτ Γετκίν στην τουρκική «Hurriyet».

«Οι περισσότεροι από εκείνους, εντός αλλά και εκτός του AKP, που θέλουν να δουν τον Γκιουλ να επιστρέφει στην πολιτική», συνεχίζει ο Γετκίν, «το επιθυμούν επειδή δεν θέλουν να πάρουν οι ίδιοι ανοιχτά θέση ενάντια στον Ερντογάν, αλλά αντιθέτως να κρυφτούν πίσω από τον Γκιουλ».

Διαβάζοντας τα παραπάνω, συμπεραίνει κανείς ότι υπάρχουν στελέχη «εντός του AKP» που θα ήθελαν να πάρουν θέση «ενάντια» στον Ερντογάν. Κανείς δεν έχει φτάσει βέβαια στο σημείο να αμφισβητήσει ανοιχτά τον σουλτάνο, ειδικά εν όψει του δημοψηφίσματος για την αναθεώρηση του συντάγματος που αναμένεται το 2017.

Διαφοροποίηση
 
Υπάρχουν ωστόσο ήδη στελέχη που επιλέγουν να διαφοροποιηθούν από τη ρητορική Ερντογάν... ρίχνοντας τους τόνους. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, εκείνες του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Ομέρ Τσελίκ (που υποστήριξε ότι Τουρκία και ΕΕ «θα έπρεπε στο μέλλον να συνεργάζονται περισσότερο ενάντια στις κοινές προκλήσεις»), του αντιπροέδρου Μεχμέτ Σιμσέκ (που έχει υπερασπιστεί τις δημοκρατικές αξίες της ΕΕ... ενάντια στα φιλοκυβερνητικά τουρκικά μίντια), και του βουλευτή Μεχμέτ Αλί Σαχίν (που έχει υπερασπιστεί διωχθέντες βουλευτές του φιλοκουρδικού HDP). Μακριά από τη γραμμή Ερντογάν φέρονται να είναι σήμερα και οι: Αχμέτ Νταβούτογλου, Μπουλέντ Αρίντς, Αλί Μπαμπατζάν, Χουσεΐν Τσελίκ και Μπεσίρ Αταλάι.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ
 ethnos.gr/