Μείναμε οι γραφιάδες, για να γράφουμε...

Η μαντιλοδεμένη

Στη ρίζα του πεσμένου γεφυριού

μια μαντιλοδεμένη εστάθη.

Κοιτάει τον θολωμένο Θεοπόταμο δακρύζοντας

και του παραπονιέται:

«Ποτάμι μου, περήφανο, χιλιοτραγουδισμένο

για δε λαλείς, για δε μιλείς, για δε θρηνείς μαζί μου;

Τον άντρα μ’ νιο τον έπνιξες στα άγρια νερά σου·

τον πόνεσα, τον θρήνησα κι ακόμα μαύρα βάνω!

Το δόλιο το γεφύρι μας, που ’ταν παρηγοριά μας

τι σου ’φταιξε, ποτάμι μου, και μέσα σου το πήρες;»    

Ο ποταμός την άκουσε και τις απολογιέται:

«Γυναίκα, χήρα έμεινες, τον πόνο σου τον νιώθω,

όμως, καλή γυναίκα μου, καθόλου δεν σου φταίω,

τι ο άντρας σου αψήφησε τα ορμητικά νερά μου

μ’ αλογισιά τα πέρναγε κι εκείνα τον επνίξαν!

Και το γιοφύρι τ’ όμορφο με την ψηλή καμάρα,

δεν ήθελα να γκρεμιστεί μες τα θολά νερά μου!

Αφρόντιστο κι ανέγνοιαστο στα γηρατειά τ’ αφήσαν

και σε γερή κατεβασιά τα θέμελά του τρίξαν».

      

Άκουσε την απηλογιά η μαντιλοδεμένη,

κι έσυρε θρήνο αλλιώτικο και τα βουνά ριγήσαν. 

Ξόμπλιασε μοιρολόι πονεμένο, Ηπειρώτικο,

που τη μοίρα του γεφυριού και τη δική της ιστορούσε!

Πήρε ο αχός το τραγικό, μάταιο, τραγούδισμά της

και το ’στειλε μακριά, στην ερημιά του κόσμου,

για να τους πει παράπονα που τελειωμό δεν έχουν

τι αυτή τον άντρα τ’ς έχασε κι η Πλάκα το γεφύρι!

Παναγιώτα Π. Λάμπρη,

Πάτρα, 3 Φεβρουαρίου 2015